پایگاه اطلاعرسانی حضرت آیتالله میرسید محمد یثربی
فقیه برجسته ی حوزه ی علمیه قم در سخنرانی آیین سوگواری سالروز شهادت مولی الموحدین علی(ع)، امام اول شیعیان را با وجود در اختیار داشتن قدرت تسلط بر بلاد وسیع اسلامی، انسانی در نهایت زندگی با خضوع و خشوع در برابر پروردگار و زاهد و پارسایی واقعی و حقیقی دانستند و افزودند: در ماه رمضان، مصیبت فقدان این امام مظلوم دل های شیعیان را به درد می آورد.
حضرت آیت الله یثربی که پس از اقامه نماز ظهر و عصر روز جمعه در مسجد جامع زیارت حبیب بن موسی(ع) و در جمع خیل عظیم سوگواران شهادت اول مظلوم عالم سخن می گفتند با تشریح ابعاد مختلف مظلومیت حضرت امیرالمومنین (ع) یادآور شدند: ایادی ظلم و جور و غاصبان منصب ولایت پس از رسول الله(ص) تا آن جا نسبت به جانشین بر حق او یعنی امیرمؤمنان علی (ع) بغض و کینه داشتند که قصدشان پس از دفن آن حضرت، بیرون کشیدن پیکر شریف مولا از قبر و جسارت بر جسم آن امام مظلوم بود و بدین سبب امام حسن(ع) سه کاروان تشییع پیکر مولا علی(ع) به قصد بصره و مدینه و نجف تدارک دیدند تا دشمنان کینه توز ولایت به مقصود پلید خود نرسند.
فقیه برجسته ی اهل بیت(ع) در تشریح ابعاد دیگر مظلومیت و همچنین زهد و تقوای امام اول شیعیان به هنگام شهادت شان افزودند: امام امیرالمومنین(ع) در پنج سال حکومت خود بر گستره ی بزرگ و وسیع بلاد اسلامی حکمرانی می کردند چنان که ایران و سرزمین پارس تنها بخش کوچکی از این دایره حکومتی بود اما همین حاکم بلامنازع و دارای قدرت حاکمیتی، در هنگام شهادت و بنا به یک روایت تنها ۷۰۰ و بنا بر روایتی دیگر تنها ۳۰۰ درهم دارایی داشتند که این را هم از محل پس انداز خود و برای در اختیارگرفتن یک خادم و خدمتکار برای انجام امور خانواده خود در نظر گرفته بودند.
آیت الله یثربی در ادامه به جایگاه رفیع و الهی و بلندمرتبه مولا امیرالمومنین(ع) اشاره و افزودند: در بسیاری از غزوات پرچم سپاه اسلام به دست امیرالمؤمنین (ع) بود و در حالی که در سمت راست او جبرییل امین به عنوان وزیر و دست راست و و در سمت چپ علی نیز میکاییل در جایگاه فرشته رزاق و روزی دهنده حاضر بود، حضرت امیر (ع) با سپاه اسلام به سمت دشمن حرکت می کرد و با فتح الفتوح بر می گشت، آن هم با زرهی که پشت نداشت.
فقیه برجسته ی حوزه ی علمیه قم با ذکر روایتی از ابوذر ” صحابی نامدار پیامبر اسلام(ص)” به تشریح مجدد مقام و منزلت والای امام اول شیعیان علی(ع) نزد پروردگار پرداختند و یادآور شدند: روزی رسول خدا در مسجد مدینه و در حضور جمعی از صحابی خود از زمین برخاستند و پس از انجام سه رکن نماز” قیام و رکوع و سجود” به اصحاب خود فرمودند: امروز می خواهم شخصی را به شما معرفی کنم که لازمه شناخت کامل او شناختن جایگاه کامل نبوت و درک ویژگی ها و خصایص ۱۰۰۰پیغمبر و فرستاده خدا از حضرت آدم با ویژگی علمش، ابراهیم با خصیصه دوستی اش با خدا و موسی با شهرت مکالمه و گفتگویش با پروردگار تا ایوب و صبر بی اندازه اش و عیسی و نوح علیهم السلام است و او کسی است که هم اکنون وارد مسجد می شود و همان لحظه امیرالمومنین(ع) بر پیامبر اسلام (ص) و اصحاب در مسجد وارد شد و چنین بود که رسول خدا(ص) شناخت امامت را از مسیر شناخت نبوت به اصحاب شان گوشزد فرمودند.
فقیه اهل بیت(ع) در ادامه فلسفه ی وجودی و خلقت رسول مکرم اسلام(ع) و امیرالمومنین (ع) را از یک ریشه و بنیان دانستند و افزودند: روزی پیامبر(ص) به عمر بن خطاب گفتند در بهشت شجره و درختی است که ریشه و بن آن در خانه ی من است و هر یک از شاخه های این درخت به دهها قصر و عمارت و خانه مجلل در بهشت منتهی می شود و روزی دیگر شبیه این جمله را در مورد امیرالمومنین (ع) و وجود درختی بهشتی که بن و ریشه اش در خانه علی است و هر شاخه اش رو به سوی عمارت و کاخی در بهشت هدایت شده بیان کرد و وقتی حضرت رسول(ص) با پرسش عمر مواجه شد که در این حکایت کدام درخت حقیقت دارد این گونه پاسخ داد که علی از من است و من هم از پسرعمویم هستم چرا که ما از یکدیگر جدا نیستیم و خانه من و علی در بهشت یکی است.
استاد برجسته ی دروس خارج فقه و اصول حوزه ی علمیه قم عدم شناخت حقیقی مردم عصر امام علی(ع) از ایشان حتی پس از شهادت آن امام را دلیلی بر مظلومیت امیرالمؤمنین علی(ع) دانستند و یادآور شدند: امام حسن(ع) پس از دفن پدر گرامی شان، بر روی منبر مسجد کوفه و با ظاهری سراسر سیاه پوش ایستادند و فرمودند: ای مردم؛ شما آقایی را از دست دادید که از اول عالم تاکنون و تا آینده حتی، در علم و عمل و دانایی و حکمت احدی بر او مقدم نیست و هیچ کس در تقوی و عدالت و عمل صالح بر او توان پیشی گرفتن ندارد.
ایشان همچنین نحوه برخورد انسانی و درس آموز امیرالمؤمنین و فرزندان ایشان با ابن ملجم که پس از آن جنایت هولناک اسیر و دربند بود را مورد اشاره قرار داده و خاطرنشان کردند: امیرالمومنین (ع) پس از آن ضربت و دستگیری ابن ملجم و در حالی که در بستر بودند تأکیدشان بر رفتار ملاطفت آمیز و مهربانانه با قاتل شان بود اما چگونه است که برخی در جامعه اسلامی امروزمان به عنوان یک شیعه ادعای ولایت مداری و پیروی از مرام امام امیرالمومنین (ع) دارند اما در برخورد با برادری مسلمان که ممکن است با اواختلاف سلیقه داشته باشند با بدزبانی و تندخویی رفتار می کنند؟